Sen benim kim olduğumu biliyor musun?

İsmail Kılıçarslan

i.kilicarslan@gmail.com

Sen benim kim olduğumu biliyor musun? Bilmiyorsun elbette.

Ben hatalı verilmiş pasların unutulmaz oyuncusuyum. Yanlış zamanda yanlış yerde olmaların üstadıyım. Sınıfın en arka sırasına oturtulan yeşil gözlü ve aslında çok zeki o çocuğum. Arka bahçeye giden topların mecburi toplayıcısıyım. Bin tane de alsam çiklet kartı koleksiyonu bir türlü tamam olmayanım. Eksik kalanım ben. Eksik olanım. Örnek gösterilmeyenim. Takdir edilmeyenim.

Sen benim kim olduğumu biliyor musun? Bilmiyorsun elbette.
Ben sır saklayanım. Ondan laf çıkmaz denilen adamım. Hakkında “bakma sen, aslında sıkı çocuktur” denilenim. Sıkıya gelenim ben. Yokluğu bilenim. Başkasının yerine de utananım. Mahcubum hep. İnsanı ve hallerini merak edenim. Kavgadan kaçmayanım. Mecbur kalmadıkça kavga etmeyenim. Bir parlak dize, bir cilalı imge için sancı çekenim. Uykusu kaçanım ben. Uykusu kaçanları bir araya getirip dünyanın en uzun uykusunu uyumalarını sağlama hayali kuranım. Hayalciyim ben. Yeteri kadar gerçekçi, yeterinden çok romantiğim. Her şeyin iyi olacağını düşünenim. Hiçbir şeyin düzelmediğini görerek büyüyenim. Issız yerlerin gideniyim. Issız duygular bekçisiyim.

Sen benim kim olduğumu biliyor musun? Bilmiyorsun elbette.

Gereksiz uzamış bir romanın hiç merak edilmeyen sonuyum ben. Kalemin mürekkep akıttığı harfin lekesiyim. Çok bilenen şiirleri ezberine alamayanım. Uygun durumlara uygun cümleler kuramayanım. Dili dişi kilitlenenim. Üzgünlüğünü gizleyenim. Sevincini belli edemeyenim. İki çift lafı bir araya getirip iki lafın belini kıramayanım. Zamana ayak uyduramayanım. Çağın gereklerini anlamlı bulamayanım. Altını bakırdan ayıramayanım. Türkü dinlerken gözü dolanım. Sadri Alışık filmlerinde ağlayanım.

Sen benim kim olduğumu biliyor musun? Bilmiyorsun elbette.

Umutsuzluk heykeliyim şehirlerin ortasında. Yanından geçilip gidenim. Bi sigaran var mı diye sorulanım. O kitabı henüz okumayanım. Uzun gidişler planlayanım. Gidemeyenim. Gittiğim her yere kendimi de götürenim. Kendimden sıkılanım. Başkalarından sıkılanım. Sıkılmaktan yapılı bir anıtın kaldırıma düşmüş parçasıyım. Islıkla şarkı çalamayanım. Müziğin kendisi için de çalmaya başlayacağına inananım. Hiçbir dansa kaldırılmayanım. Halaya katılmayanım. O şiiri bir türlü bitiremeyenim.

Sen benim kim olduğumu biliyor musun? Bilmiyorsun elbette.

Bilsen severdin. Tanısan azalırdı sevgin. Öyle olur. Tanıyınca azalmayanını görmedim. Ama yine de yeterdi bana beni tanıdığında kalacak olan. Sana basmakalıp cümleler kurardım. Herkeslerin herkeslere kurduğu türden cümleler. “Parmakların çok güzel” derdim mesela elini tutmanın bahanesi olur diye belki. “Şurada çok güzel bir park var, dolaşalım mı” diye sorardım mesela seninle birazcık daha vakit geçirebileyim diye. “Seninle yaşlanmak istiyorum” derdim ve çok dikkat ederdim bu cümleyi bu dünyada ilk kez kuran adamın ben olduğuma ikna etmeye seni. İkna edemezdim elbette, sen ikna olmaya razı olmazsan.

Sen benim kim olduğumu biliyor musun? Bilmiyorsun elbette.

Kimse bilmiyor diğerinin kim olduğunu. Birbirimize gerçekten temas etmeden yaşayıp gitmeyi seçen insanlar topluluğuyuz biz.

Sen benim kim olduğumu biliyor musun? Bilmiyorsun elbette.

Çünkü ben de bilmiyorum kendimin kim olduğunu. Gecenin en dibinde, kimse duymasın beni diye içimden soruyorum kendime: “Sen senin kim olduğunu biliyor musun?”

(YENİ ŞAFAK)